Ciekawostki

Grupa dziewcząt wykonujących układy choreograficzne jest spójnym elementem z orkiestrą oraz niewątpliwie jej ozdobą.

W zależności od tego,kto sprawuje opiekę merytoryczną nad orkiestrą (domy kultury, szkoły czy OSP), dyrygent oraz dyrektor lub prezes danej placówki, muszą znaleźć odpowiedniego choreografa do prowadzenia takiej grupy.
Ideałem jest, aby była to wykwalifikowana tancerka lub tancerz tańca towarzyskiego czy gimnastyczka artystyczna, chociaż zdarzają się talenty choreograficzne zupełnie niezwiązane z tymi zawodami.

Choreograf i zarazem instruktor grupy musi mieć wyobrażenie co dziewczęta mają sobą prezentować. Czy mają to być tylko i wyłącznie mażoretki, tamburmajorki, cheerleaderki, czy też ma to być po prostu grupa taneczna.

Na czym polega różnica między tymi formacjami?

Mażoretki – mają w rękach pałeczki marszowe.

Tamburmajorki – mają w rękach buławy.

Cheerleaderki – mają w rękach pompony.

Mażoretki mają w rękach pałeczki marszowe.Aby mogła powstać taka grupa, trzeba przeprowadzić nabór do takiego zespołu. Najprostszą drogą jest kontakt z nauczycielami szkół, ogłoszenie w lokalnej gazecie, a także rozwieszenie informacji o naborze w miejscowości, gdzie działa orkiestra dęta, przy której grupa ma zaistnieć.
Najlepsza sytuacja jest wtedy, gdy do zespołu zgłosi się bardzo dużo dziewcząt, ponieważ w trakcie upływającego czasu część z nich, z różnych przyczyn, odchodzi. Dlatego też prawie od razu trzeba zadbać o dziewczęta zakwalifikowane do grupy.Pożądane jest, aby miały one mniej więcej jednakowy wzrost, choć nie zawsze jest to możliwe. Trzon główny zespołu powinien liczyć minimum dzieścięć osób, maksimum szesnaście. Jest to ważne głównie podczas przemarszu dziewcząt razem z orkiestrą. Reszta układów może być wykonywana przy dowolnej liczbie osób, zależnie od pomysłu choreografa.

Szkolenie zacząć trzeba przede wszystkim od nauki chodzenia w marszu, wsłuchiwania się w muzykę, nauczenia się rozróżniania rytmu oraz maszerowania lewą nogą na raz w takcie muzycznym.
Drugą bardzo ważną sprawą jest pokazanie zasady posługiwania się buławą lub pałeczką marszową. Jeżeli chodzi o pompony, sprawa jest prosta. Dziewczęta same, poza zajęciami z instruktorem, muszą ćwiczyć i wprawiać się w operowaniu tymi przyrządami, ponieważ w ciągu dwugodzinnych zajęć, które powinny odbywać się minimum dwa razy w tygodniu, nie da się nauczyć wszystkiego.
Zajęcia zawsze powinny zacząć się od rozgrzewki. Umożliwia to uniknięcie kontuzji. Na każdych zajęciach dobrze jest ćwiczyć obroty w prawo i w lewo, zwracać baczną uwagę na wyciągnięte podbicie stopy u dziewcząt. Ważnym elementem takiej lekcji jest również roztańczenie oraz wprowadzanie różnych elementów tanecznych, które mogą być zaczerpnięte z tańca towarzyskiego, ludowego, czy nawet tańca klasycznego. Pomaga to w utrzymaniu prawidłowej sylwetki, np. stawianiu stóp lekko na zewnątrz, a nie do środka.

Choreograf powinien mieć pomysł i wyobrażenie jak dany taniec lub marsz powinien wyglądać. Nie może się tak zdarzyć, aby ten sam układ choreograficzny był wykorzystywany do różnych utworów. Muzyka powinna inspirować, a układ taneczny powinien być jej odzwierciedleniem. Nawet jeżeli zespół wykonuje tylko układy marszowe, choreografia powinna różnić się między sobą, niezależnie od tego, co dziewczęta trzymają w rękach (buława, pałeczki, pompony lub flagi). W przypadku grupy tanecznej choreografia powinna zawierć podstawowe elementy charakterystyczne dla danego tańca. Jeżeli jest to walc – elementy walca, polonez – poloneza, samby, hiszpańskiego, tanga itd., w zależności od tego, z jaką muzyką mamy do czynienia.

To samo dotyczy kostiumów, które mają obrazować charakter danego tańca.
Następna sprawa to wygląd i ogólny wizerunek grupy dziewczęcej. To instruktor jest odpowiedzialny za odpowiednie ubranie oraz zadbanie o to, jak wyglądają i prezentują się dziewczęta na tle orkiestry, w przemarszu, a także wtedy, gdy tańczą same na scenie.Kostium powinien być schludny i gustowny, zawsze czysty i niewymięty. Ważnym szczegółem jest, aby dziewczęta zawsze podczas występów miały ubrane rajstopy (w jednym odcieniu), niezależnie od pogody i temperatury. Niedopuszczalna jest sytuacja, gdy część dziewczyn w zespole ma ubrane rajstopy, a cześć nie. Bardzo ważne jest również zadbanie o jednakowe uczesanie. Nie preferuję się włosów rozpuszczonych, ponieważ robią wrażenie bałaganu i niechlujstwa. Włosy powinny być spięte i bez grzywki (szczególnie jeżeli jest nakrycie głowy), wtedy całość jest estetyczna i przyjemna dla oka.
Materiały, z których wykonane są kostiumy, powinny być łatwe w utrzymaniu, czyli takie, które bez problemu można wyprać w pralce i nie wymagają dokładnego prasowania. Kolorystycznie grupa dziewczęca musi być dopasowana do orkiestry, bo przecież razem z nią tworzą całość. Na rynku istnieją firmy projektujące i produkujące kostiumy, w których można zamówić i zakupić gotowe stroje.
Można również swoje pomysły wprowadzać w życie, np. ja wraz z opiekunem merytorycznym orkiestry i zespołu dziewczęcego same projektowałyśmy kostiumy, szukałyśmy dla nich odpowiednich materiałów oraz brałyśmy czynny udział w ich produkcji. Wszystko zależy od wizji, pomysłu i zasobów finansowych.Myśl i wola powołania do życia zespołu tanecznego przy orkiestrze powstaje w głowie dyrygenta. To właśnie on powinien mieć pełną świadomość tego, że grupa tzw. mażoretek jest spójnym elementem z orkiestrą oraz niewątpliwie jej ozdobą. Nie może być traktowana, jako zło konieczne. Dyrygent i choreograf powinni ze sobą ściśle współpracować, bo tylko to przynosi zamierzone efekty i owocuje wspólnymi sukcesami.

Osoba zajmujące się organizacją czy też prowadzeniem zespołu musi mieć charyzmę, posiadać dużą wiedzę, mieć wiarę we własne siły i młodzieńczy zapał. Powinna być radosna, uśmiechnięta, wzbudzająca ogólną sympatię. Umiejąca rozmawiać z młodymi ludzmi w taki sposób, aby zainteresować ich i zachęcić do udziału w prowadzonym przez siebie zespole.

Częste koncerty, udział w festiwalach, wycieczkach, obozach szkoleniowo-wypoczynkowych w kraju i poza granicami jest bez wątpienia czynnikiem przyciągającym do zespołu dzieci i młodzież. Jednak najważniejszym elementem działalności jest wychowanie przez sztukę, które rozwija osobowość człowieka. Daje również możliwość przyswojenia sobie wiedzy i umiejętności z danej dziedziny, jak i praktycznego wykorzystania jej w życiu.